Let the game begin
Door: Laura
Blijf op de hoogte en volg Laura
14 Januari 2015 | Nicaragua, Matagalpa
Het vliegtuig naar Managagua was nagenoeg leeg. Het was 2 keer zo klein als het vliegtuig wat ik had naar Panama van KLM. Gedurende de vlucht heb ik me maar overgegeven aan mijn vermoeidheid, wat maakte dat ik me echt doodschrok toen de landing in werd gezet. Ik werd wakker van de hoofdpijn en het enorme gerammel van het vliegtuig zelf. We gingen van een grote hoogte op een relatief korte afstand landen, dus alle zeilen werden bijgezet. Met een soort klap kwam het vliegtuig op de grond. Veilig geland, of naja. Ik stond in ieder geval met beide voeten weer op de grond. Stap twee, door de douane. Vanaf dat moment merkte ik dat ik het spannend begon te vinden, wat nou als ik het allemaal niet snap – en ze net zo goed Engels spreken als in Panama? Of als m’n koffer er toch niet is. Zou Rebecca nog weten dat ik aankom om 22.00?
De douane verliep voorspoedig. Even als het oppikken van mijn koffer, welke trouw vooraan op de bank op me lag te wachten. Maar toen ik de deuren doorliep, zag ik Rebecca nergens. Ik merkte dat ik in paniek raakte, nog meer omdat alle mogelijke taxichauffeurs aan me begonnen te trekken voor een lift. Ik pakte mijn telefoon om tebellen; geen service. Alle telefooncellen waren ook al dicht. Alle mogelijke doemscenario’s kwamen in mijn hoofd naar voren en de tranen sprongen in mijn ogen. Er kwam een meisje naar me toe van een taxi organisatie om te vragen of ze me ergens mee kon helpen. We hebben samen Rebecca gebeld, welke onderweg was maar dacht dat ik om 00.00 zou landen in plaats van om 22.00. Inmiddels was het 23.00 uur, dus ik moest nog wel eventjes wachten. Alle kantoortjes op het vliegveld gingen dicht, ook Marcela moest naar huis toe nadat ze me haar nummer gegeven had. Ik besloot buiten te gaan wachten, daar zaten immers nog mensen maar na een minuut of 10 was ook daar iedereen opgehaald en zat ik in mijn eentje op de parkeerplaats van het vliegveld in Managua.
Rond half 12 kwam daar gelukkig Rebecca in de ambulance van de stichting aangereden. God, wat is dat ding mooi. Leuk om iets terug te zien waar 4 en 2 jaar geleden zo hard voor gewerkt is met oliebollenacties.
Door de storingen van het electriciteit de afgelopen twee weken, doet veel straatverlichting het niet. Dit zorgde ervoor dat we erg langzaam moesten rijden, het was echt pikkedonker op straat. Verder was, ook al was alles onderbelicht, veel hetzelfde als uit mijn herinneringen. Om 01.00 kwamen we aan bij Dona Blancha, de gastvrouw bij wie ik bleef slapen. Voor haar was het duidelijk ook te laat geworden, want die lag al een beetje te slapen, haha! Ik werd naar mijn kamertje gebracht, waar je met een buitentrap heen moet. Omdat het huis zelf al op een heuvel ligt, heb ik een prachtig uitzicht over Matagalpa. Ik had echter nog steeds geen service en de wifi hier werkt nog niet, dus ik kon niemand laten weten dat ik veilig thuis en geland ben – maar ik hoop dat ze dit begrijpen.
Vanochtend was ik vroeg wakker, om een uur of 5. Na nog een aantal keer woelen en omdraaien was het om half 8 wel echt tijd om mijn bed uit te gaan. Ik kon niet wachten om iedereen te spreken, maar ik kon vast nog niet zo vroeg naar Rebecca of de stichting dus ik besloot iets anders met mijn energie te doen. Mijn kamertje ziet er al een beetje van mij uit, nu nog zorgen dat het een thuis wordt. Toen ik mijn kamer uitstapte, wachtte me een aangename verrassing. Er waren nog 3 anderen mensen die logeerden in hetzelfde huis als ik die stage liepen voor Las Famillias. Een van hen is Emine, ze blijft tot half maart, heeft de zelfde leeftijd en spreekt naast Spaans ook goed Engels – wat een prettige bijkomstigheid is. Dat ik niet beter Spaans heb leren spreken, betreur ik nu. Ik kan het goed verstaan als ze langzaam praten, maar voel me echt een imbiciel als ik niks terug kan zeggen.
Samen zijn we naar het park van de sterren gelopen en heeft Rebecca ons aan iedereen voorgesteld. Ik ga straks met Claudia een simkaart halen zodat ik ook fatsoenlijk te bereiken ben en vanmiddag om 2 uur is de openingsceremonie. Ik heb zin om te beginnen, let’s kick some asses!
-
14 Januari 2015 - 22:14
Ans Duijghuisen:
Wauw Laura, wat stoer dat je dit doet. Een hele mooie tijd gewenst. Groetjes Ans Duijghuisen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley