Heehee, I'm still alive!

Hello folks!

Het is echt een hele tijd geleden dat ik een blog heb geschreven. Na mijn tripje naar Granada speelde mijn leven zich voornamelijk af in Matagalpa en op kantoor, niet super spannend. Sorry voor de enorme update, ik ga het weer bijhouden! ;)

In de afgelopen maand zijn we niet naar Costa Rica gegaan maar hebben Meg en ik het wat dichterbij gezocht: Leon. Verder heb ik gebabysit op 40 kinderen, hebben we een poging gedaan een visum te verlengen en heb ik mijn (eerste) fijne bezoek van het vliegveld mogen halen. Ik zat opgesloten in een supermarkt en er waren twee feestweekenden in Matagalpa. Ook minder leuke dingen als heimwee en afscheid nemen van de liefste mensen hier, heeft in de afgelopen maand plaatsgevonden. (mis you tons already, Vicky, Erica & Vera.)

Op het moment van schrijven ben ik precies twee maanden geleden op het vliegveld gezet door Bram, mijn familie en 3 lieve vriendinnetjes. De tijd gaat ongelofelijk snel voor mijn gevoel, maar soms vind ik het wel moeilijk dat ik nog niet halverwege ben. Ik was heel trots dat ik tot 4 maart gehaald had en dat ik met krokodillentranen Christa & Daniël kon omhelzen op het vliegveld in Managua, welke ik als verrassing op kon halen.

Oke, daarover straks meer. Terug naar het begin van vorige maand. Het weekend van Valentijnsdag, de dag dat ik nog 100 dagen moest tot ik thuis kwam en ik er tevens precies een maand was, was Matagalpa’s verjaardag. Heel het park stond vol met kraampjes en terrasjes waar je kon eten en door het centrum waren podia verspreid. Dé kans om iets anders te eten dan rijst, dus daar hebben we het dan ook goed van genomen : )

Het weekend erop was de Gran Hipico, we waren volledig underdressed – iedereen had zijn cowboykleren aan getrokken. Dit event is een grote in Matagalpa. Iedereen uit de wijde omgeving komt met zijn paard naar de stad om in de parade mee te rijden. Een bijzondere gebeurtenis, het was bloedheet en om een uur of 6 waren de paarden doodop en waren alle mannen katjelam. Dat was voor iedereen het signaal om naar huis te gaan, maar ik besloot nog eventjes een sapje en wat chippies te kopen in de plaatselijke supermarkt.

Helaas voor mij was net de elektriciteit uitgevallen en deden de kassa’s het dus niet meer. Op zich niet erg, het gaat hier toch een beetje op de laagste versnelling mogelijk. Wat wél jammer was, was dat ik met alle dronken mannen van buiten nu binnen in de supermarkt stond omdat het bier buiten denk ik op was. Ik heb me geen moment echt onveilig gevoeld, maar toen de deuren sloten en de kassa’s het maar niet wilden gaan doen begonnen sommige hun geduld te verliezen & anderen zagen hun kans schoon een poging tot plundering te doen. Het was een bijzonder tafereel om te aanschouwen en als ik mijn koekjes, chippies en sap niet zo stevig tegen me aan had gedrukt had ik er waarschijnlijk een opname van gemaakt. Na het avontuur in de supermarkt, was ik om 7 uur veilig thuis aangekomen en kon ik genieten van mijn – enigszins geplette – chipjes.

Na wat pittige besprekingen, hebben we ook in de Girasol sprongen gemaakt. Er is een heuse kunsthoek gecreërd waar alle spullen mooi geetaleerd staan om te verkopen en we hebben de hele indeling omgegooid. Het ziet er ruimer uit en ik heb van veel mensen gehoord dat het er ook wat meer ‘welkom’ uit ziet. De schommelstoelen die we naar beneden hebben verplaatst zullen hier ook aan bijdragen, heel de dag hebben we nu mensen binnen die gezellig kopjes koffie drinken.

Vrijdag 27 februari was de Assembly bij Las Famillias, de dag waarop er een soort jaarverslag wordt gegeven aan alle aangesloten families op een feestelijke manier. Deze dag was vast feestelijk, voor de families – ik heb deze anders ervaren. Meg en ik waren naar boven gestuurd met de opdracht: houd de kinderen stil en gehoorzaam van 9 tot 3, hier heb je kleurpotloden & schmink – ze mogen onder geen enkele voorwaarden naar de speeltuin want dan zijn ze ons tot last, succes!

Ik kan je vertellen, dat dat best een uitdaging is als je 30 kinderen onder je hoede hebt waarvan de helft een beperking heeft en de andere helft behoort tot de leeftijdscategorie 8-13. Als we andere spelletjes voor hadden mogen bereiden en de ruimte hadden gehad om te rennen en plezier te maken was de dag waarschijnlijk leuker verlopen, voor zowel ons als voor de kids. Toen Meg op het punt kwam dat ze ontslag wilde nemen als lerares in de States en ik dacht dat ik nooit maar dan ook nooit meer kinderen wilde, hebben we ze tóch de speeltuin in gestuurd, zo ver mogelijk weg van de festiviteiten – ze waren stiller dan tijdens het kleuren :) Les van de dag: Ik heb een goede keuze gemaakt door niet te kiezen voor de PABO en ik moet het houden bij schminken.

Meg en ik hadden besloten niet naar Costa Rica te gaan omdat gedoe, te spenderen tijd daar en geld niet in balans was met elkaar. Dit was jammer, maar zorgde er wel voor dat we rustig konden bijkomen van de assembly en onze trip voor het weekend naar een andere plek konden verplaatsen. Het werd Leon, deels zodat we toch naar zee konden, deels omdat we het beide nog niet hadden gezien. Leon was prachtig, we hebben ons gedragen als echte toeristen en zoveel mogelijk leuke dingen bezocht. Met je blote voeten bovenop een kathedraal paraderen en het meest complete kunstmuseum van Latijns Amerika bezoeken zijn twee dingen die ik van mijn bucketlist kan strepen. Het was fijn om met Meg te reizen, ik heb gezien wat ik wilde zien en onze wensen en behoeften sloten volledig op elkaar aan. Het gratis pannekoekenontbijt en de verse smoothies waren een feestje. Omdat we het zo naar ons zin hadden, besloten we er nog een extra nachtje achteraan te plakken zodat we óók nog de kans hadden om de cakejes bij die andere bakker te proberen ;)

Vorige week woensdag was de dag waar ik naar uitkeek sinds ik hier was. Ik mocht mijn (eerste) bezoek op gaan halen. Dit was dé mijlpaal die ik de eerste week hier voor mezelf had gesteld. Als ik dit haalde zonder te veel heimwee, gingen die laatste 2 maanden nadat ze weg waren ook lukken!

‘s Ochtends zijn we vroeg vertrokken naar Managua, omdat Meg haar visum moest verlengen. Dit was niet helemaal goed gegaan – zeg gerust helemaal fout. 52 dollar en 5000 vloekwoorden armer, stonden we 2 uur daarna beduusd op het vliegveld te wachten op Christa. Meg was opgelicht op straat, door mensen die bij de immigratie hoorden, maar toch niet – hier kwamen we helaas achter toen het te laat was. (Ze heeft al het geld teruggekregen van haar vrijwilligersorganisatie, want het is ook hun verantwoordelijkheid om te zorgen dat dit soort dingen goed verlopen.) We weten nu in ieder geval hoe het níét moet en geen haar op mijn hoofd die er aan denkt om over 20 dagen ook zonder Nicaraguaan naar Managua af te reizen om de mijne te verlengen.

Gelukkig hadden we twee uur de tijd om bij te komen, onszelf te trakteren op een welverdiende Subway en te regelen dat er iemand meeging die week er op om met Meg haar visum wél goed te verlengen. De tijd ging snel voorbij en voor we het wisten was het 12.50. Op de borden verscheen het bericht dat mijn lang verwachte bezoek geland was, waarna het wachten begon. Ik was op van de zenuwen, ze hadden geen idee dat ik zou komen en ik was als de dood dat ik ze mis zou lopen.

Gelukkig vond Meg de rode opvallende rugzakken en Daan zijn pet vrij snel en konden we ze met open armen welkom knuffelen in het tropische Managua. Ik dacht dat ik echt superstoer was, maar nog voor ik ze had geknuffeld stroomden de tranen over onze wangen. Meg stond ook te snotteren.

Het was bijzonder ze in Nicaragua te hebben. Ik dacht dat ik het prima ging, maar ik merk dat een goed inhoudelijk gesprek face-to-face in je eigen taal met iemand die jou als de beste kent, best iets was waar ik aan toe was.

Ze sliepen in mijn trots, de Girasol, en donderdag heb ik ze een tour gegeven langs alle projecten – ze hebben alleen Meg haar tuintjes nog te goed maar dat komt volgende week! Vrijdag zijn we met zijn drietjes afgereisd naar een natural reserve hier 1,5 uur vandaan, waar we heerlijk hebben gewandeld, luiaarden hebben gezien en een soort aapachtig stekelvarken. De vlindertuin was volgens de Lonely Planet het absolute hoogtepunt, maar bleek maar 5m2 groot en 4 vlinders te bevatten, haha! Ik geniet met volle teugen van het Nederlandse geklets, de loze grapjes en de onderlinge dingen uit Nederland die alleen wij begrijpen.

Van het weekend zijn we vertrokken naar het Noordelijkste puntje van Nicaragua. Na een helse rit met te vaak overstappen omdat we de eerste bus al hadden gemist kwamen we aan in het bloedhete Potosí. Het vissersdorp waar het strand vol lag met boten, wij in het enige stenen huis sliepen en waar ze nog nooit een toerist hadden gezien. Omdat het zo heet was, waren alle dingen die je kon doen alleen ‘s ochtends mogelijk (dat waren er welgeteld 2) dus we besloten alleen de vulkaan te beklimmen. Wederom vertrouwden we op de Lonely Planet. ‘jungle-achtige wandeling naar boven, waar apen en vogels leven.’ Helaas voor ons was de laatste regenbui een jaar of 5 geleden gevallen, want de grond was gortdroog en 80% van de bomen dood. Dit betekende drie dingen: geen schaduw tijdens de 6,5 uur durende wandeling, veel stof en zand en geen dier gezien. Het uitzicht bij de krater was overigens wel de moeite waard. We konden Honduras en El Salvador zien en achter ons lag Nicaragua. Toen we heel vies terugkwamen bij het hotel, hebben we ons getrakteerd op een middagje niks.

De volgende dag zijn we vertrokken naar Jiquillio, gelukkig hoefden we niet helemaal terug naar Chinandega en konden we ook halverwege overstappen op een kruising. Jiquillio is een kustplaatsje aan de Pacifische Oceaan. We hebben in een strandhut geslapen, gezwommen in de zee en geluierd in een hangmat. Ik wist weer waarom de zee mijn meest favoriete plek op aarde was. De volgende ochtend vertrokken gingen we weer vroeg op pad voor een boottochtje door de Mangroven in Padre Ramos. Hier hebben we helaas ook niet zoveel dieren gezien als gehoopt, maar wel een slang en heel veel krabbetjes. De tocht zelf was mooi! Omdat we ook nu weer heel vroeg terug waren, er ook hier niet bijzonder veel te beleven was, ik niet heel lekker was en de bedden niet fantastisch waren, besloten we die middag met een taxi naar Chinandega te vertrekken. Vanuit Chinandega hadden we de laatste bus naar Matagalpa, waar we rond etenstijd aankwamen. Christa en Daan hebben hierna 2 nachten in mijn huis geslapen. Gezellig, had ik ze nog dichterbij!

Naast Christa en Daan had ik nog iemand dichterbij, toen ik thuiskwam was Meg van mijn overbuurvrouw veranderd in mijn huisgenoot en buurvrouw. Yay!

Vanochtend zijn Christa en Daan samen vertrokken naar de jungle in San Carlos, volgende week zijn ze weer terug. Ik ga een weekje aan school knallen, zodat ik daarna nog 4 daagjes gezellig kan reizen voor ze weer terug gaan naar Nederland.