Een week vliegt voorbij

Een week is voorbij gevlogen. Bram is gewend aan de warmte en we beginnen beiden het leven beter te begrijpen in Sri Lanka. We leren zelfs een beetje Singalees, zo door de dagen heen.

Vrijdag zijn we dus naar het Victoria Home for the Incurables geweest. Eerst met de tuktuk naar het station, toen een half uur met de trein (maar die had vertraging, dus dat werd 45 minuten) en toen door het overvolle Colombo nog wel een minuut of 20 met een bus om vervolgens nog een stuk te wandelen. Die trein was wel een avontuur. Dit is het eerste ontwikkelingsland waar ik kom waar ze een rails hebben en hem dan vervolgens ook daadwerkelijk gebruiken voor het vervoeren van mensen ipv goederen. De bankjes zien er ook best comfortabel uit en je hebt van die stangen waar je aan kon hangen, met de drukte viel het ook wel mee - in tegenstelling tot sommige bussen. Omdat zowel ramen als deuren open zijn werkt het als een soort automatische airco, heel verfrissend. Zoals eerder genoemd, was hij iets vertraagd - maar ach wat maakt dat kwartiertje hier nou uit - en mensen springen gewoon in en uit de trein om vervoerd te kunnen worden: fabuleus systeem. Bedenk er bij dat een retourtje een cent of 60 kost en je beleving is compleet. Langs het spoor was de armoede, die voorheen in de stad minder zichtbaar was, ineens aanwezig. Hutjes zoals ik ze eerder had gezien, langs het spoor. Mensen op het spoor ook en kleding te drogen langs het spoor. De eerste kennismaking is altijd ingewikkeld vind ik, ook Bram ging hier verdrietiger van kijken.

Aangekomen in het Victoria Home was ik eigenlijk best onder de indruk, maar ik besefte me ook wel dat vooral Las Familias erg professioneel georganiseerd was, met goede programma's, toen in Nicaragua. Mannen en vrouwen leven hier gescheiden en hoewel ze een soort van dagopvang hebben, gebeurd dit bij gebrek aan een recreatieve ruimte allemaal naast hun bed. Er zijn heel veel vrijwilligers, maar omdat die ook allemaal vrouwelijk zijn, knutselden zij met de vrouwen. Verder was de plek kleurrijk, had het een grote tuin, veel faciliteiten zoals een keuken, een badkamer en heel veel rolstoelen en zag het er goed onderhouden uit. Pushpa heeft me er rondgeleid. 's middags zijn we terug gegaan en hebben we onze bevindingen bediscussieerd en heb ik ze vervolgens verwerkt en opgeschreven. Hierna stelde pushpa voor dat als hij vervoer kon regelen, we wel naar een olifanten weeshuis konden zaterdag. Helaas kon hij pas vervoer vinden op het moment dat de voeder en badder tijden al afgelopen waren, en had dit dus niet zoveel zin. Wellicht volgend weekend :)

In plaats daarvan hebben Bram en ik samen de bus gepakt naar Negombo. Omdat die stopt met rijden rond 6 uur en we een tuktuk anderhalf uur lang terug nog een beetje spannend vonden én ook een beetje omdat we allebei verliefd zijn op de zee, besloten we een overnachting te boeken bij het Silver Sand Hotel aan het strand. Door de bus werden we gedropt in het stadscentrum, dit was heel bruisend maar niet op een manier die wij erg gezellig vonden. Weer veel winkels, veel verkeer. Snel besloten om maar richting ons hotel te gaan. Lopend. Slechtste idee ooit. Het was 32 graden, de zon scheel vol op ons bolletje en we liepen met onze backpacks puffend en volledig bezweet 45 minuten later pas het hotel binnen. Onderweg was ons 10000 keer gevraagd of we niet in een tuktuk wilden stappen, maar ergens waren we ook gefascineerd door alles om ons heen en om alles rustig te kunnen bekijken is lopen misschien wel de beste optie.

We hadden dus een terras aan het strand en het uitzicht vanuit onze kamer was, jawel, het strand. Na 10 minuten hyperen van mijn kant (I mean, this must be paradise) zijn we de straat over gestoken om te lunchen. We hebben traditionele curry op, met nog 3 bakjes in het midden waar groente in zat voor door onze curry :) De rest van de strandkant van de stad trok ons ook niet zo, vooral veel grote hotelcomplexen en mensen die ons iets wilden verkopen. Helemaal terug naar het centrum voelde we ook niet zo veel voor dus besloten we maar om lekker met onze billen op een strandstoel neer te ploffen, te zwemmen in de zee, 0.65 liter bier op het strand te drinken (geserveerd in wijnkoelers) en goede gesprekken te voeren. Vervolgens heb ik gedineerd met heerlijke verse vis en had bram devilled pork.

De volgende dag moesten we helaas om 10 uur al weer uit checken. We besloten de tips vanuit de lonely planet te gaan bekijken en reisden af naar de vismarkt. Deze was helaas niet helemaal in werking op zondag, wel lagen er over de hele breedte van het strand vissen te drogen. Onwijs indrukwekkend om te zien! Van het Nederlandse Fort is helaas niet meer over dan een toren, dit stelde wat teleur. De Dutch Canals waren wel heel leuk om te zien en Negombo Lagoon was écht prachtig!! De volgende keer dat we naar Negombo gaan nemen we een boottocht over het meer.

Toen we terug aankwamen in Gampaha was Pushpa net begonnen met zijn korfbaltraining. Het begon wat te kriebelen en uiteindelijk heb ik een wedstrijdje meegespeeld met het nationale team van Sri Lanka. Jammer dat ik na 1 sprintje volledig buiten adem was.

Maandagochtend zijn we vroeg vertrokken naar een tweede tehuis voor mensen met een beperking. Hier was ik iets geschokter van dan de eerste keer. Omdat Bram, Pushpa en Sarad door gingen naar het private ziekenhuis verderop bleef ik alleen achter. Op het eerste gezicht ziet het gebouw er oké uit, maar tijdens de rondleiding kon ik wel huilen. In het gebouw woont alles wat "niet geaccapteert is" door de samenleving, honden, katten en mensen met allerlei soorten beperkingen. Overal wordt goed voor gezorgd, maar hoewel het huis gefinancieert wordt door de overheid, lijken ze verder dan dit niet veel te doen. Hierdoor loopt er geen personeel rond en zijn de mensen met een beperking aangewezen op zichzelf en zorgen ze voor elkaar. Er is één iemand die een soort van de leiding heeft uit de community er omheen en 3 keer in de week komt er een docent muziek of knutselles geven zodat ze hun gemaakte werkjes kunnen verkopen en zo inkomsten kunnen genereren. Niet iedereen is er toe in staat om deze lessen te volgen, veel hebben persoonlijke aandacht nodig om verder te kunnen ontwikkelen, maar die is niet beschikbaar. Dit resulteert in het feit dat veel mensen in de tuin zitten, lamgeslagen van ofwel medicatie ofwel hun beperking met niets meer dan hun eigen uitwerpselen en honderden vliegjes. Ik raakte aan de praat met een vrouw in een rolstoel die over was geplaatst van een ander tehuis naar hier, ze sprak heel goed Engels en heeft me haar verhaal verteld zoals hierboven ook omschreven staat. Om half 1 kwam Pushpa me weer halen, ik heb ook hem rondgeleid (hij had alleen met de women in charge gesproken, niks gezien) en ook hij schrok heel erg. We willen heel graag helpen, en ik wil dolgraag mijn onderzoek starten. Maar deze mensen zijn nog niet eens voorzien in hun basisbehoeften, laat staan dat ik ze dan in mijn onderzoek kan laten participeren. Ik ga met pushpa een andere manier zoeken om van hulp te kunnen zijn, misschien een activiteiten programma met sport en spel, zodat ze iets van beweging hebben. Daarnaast wilde pushpa geloof ik ook met iemand praten die hier een project voor mensen met een beperking draait, zodat we misschien een samenwerking kunnen stichten waarbij de één van de ander kan leren en zo het gebrek aan personeel wellicht op kunnen lossen.

Omdat ik wat aangeslagen was gisteren, heb ik besloten vandaag vooral alles te verwerken. Op papier, voor school, in mijn hoofd. Om wat contact met leeftijdsgenootjes te maken en om Pushpa te kunnen helpen hebben Bram en ik vanmiddag geholpen met het geven van de korfbaltraining. Dat was érg leuk om te doen, zo schattig. Buiten schooltijd, met zo'n 26 kinderen aan de slag en allerlei oefeningen doen. Er zitten écht wat natuurtalentjes tussen.

Van de week gaan we nog naar wat andere initiatieven voor mensen met een beperking. Ik ben heel benieuwd hoe ik dat zal gaan ervaren en wat de verschillen zijn tussen de verschillende instanties met hun verschillende bestuursvormen. Keep you posted!