With every broken bone, I swear I lived.

Mensen die me wat beter kennen, weten dat ik altijd en overal waar mogelijk naar muziek luister. Ik luister niet alleen naar de muziek zelf, vaak vind ik comfort in haar songteksten. Er zijn vast meer van dat soort mensen onder de lezers van deze blog, die het gevoel herkennen van een liedje dat ineens vol in je gezicht knalt. Dat zó klopt bij het moment, dat je er helemaal in op kunt gaan. Dat had ik vanochtend.

Vandaag is de dag, dat ik Christa en Daan op de bus heb gezet, op weg naar huis, hun eigen bed. Net als ik precies over 9 weken mijn eerste nacht in mijn eigen bed zal hebben geslapen. Ik ben nu dus iets verder dan over de helft en net als elke film, heeft ook het avontuur in Nicaragua voor mij een aantal titelsongs. Ik begon dit avontuur met de tekst van ‘Something Good Can Work’ van Two Door Cinema Club. Ik had ontzettend last van heimwee, wist me niet te redden in het Spaans en had echt géén idee hoe ik dit in mijn eentje vijf maanden moest gaan doen. Ik besefte me dat ik misschien niet zo hard voor mezelf moest zijn. Dat ik niet alles tegelijk kon. Wennen aan een vreemde cultuur, vrienden maken en een taal leren. Het moest stapje voor stapje. Ik besefte dat heimwee de normaalste zaak van de wereld was, maar dat het niet moest overheersen en dat ik moest proberen te genieten van de kans die ik heb gegrepen én gekregen.

“Took a little time to make it a little better. It's only going out, just one thing and another, you know. Let's make this happen, girl. You gotta show the world that something good can work and it can work for you. You know that it will.”

Zo heb ik mijn stage vervolgd. Stapje voor stapje. En zo lukte het. Ik heb het echt heel erg getroffen met de vriendengroep waar ik hier in ben gevallen welke bijna als familie voelt. En natuurlijk is niet altijd alles leuk. Het blijft een derde wereldland. Het water is koud – als het er al is. Er zijn hele ochtenden zonder elektriciteit en weekenden zonder telefonisch bereik of internet. Je ziet nare dingen en echt niets is standaard of voor altijd. Ik gaf me over aan de ‘dag tot dag’ mentaliteit. En er waren ook momenten dat ik het vliegtuig wilde pakken, naar alles wat fijn en vertrouwd was. Naar thuis. Bram. Papa & mama. Mijn eigen vriendinnetjes. Maar het grootste gedeelte van mijn tijd hier, heb ik mogen genieten van al het moois om mij heen. Van mijn gekke o zo lieve Amerikaanse vriendinnetjes, die er de gekste gewoontes op nahouden. Van het feit dat ik de mogelijkheid heb élk weekend een weekend weg te gaan – naar het strand of een andere stad in Nicaragua. Om mijn backpack in te pakken, een bus in te stappen zonder enig idee waar ik precies zal slapen die nacht met alleen een eindbestemming. Ik geniet van alle cake, van de ijsjes. Ik heb hondjes gered, zwervers eten gegeven en geslapen in elke hangmat die ik tegen ben gekomen. Ik heb nog nooit zoveel rijst gegeten en water gedronken in mijn leven. Matagalpa is als thuis gaan voelen en toen ik vanochtend met tranen in mijn ogen & muziek in mijn oren het busstation verliet, besefte ik dat dankzij ‘I lived’ van One Republic meer dan goed.

“Hope when you take that jump, you don't fear the fall. Hope when the water rises, you built a wall. Hope that you fall in love, and it hurts so bad. The only way you can know is give it all you have and I hope that you don't suffer but take the pain. I hope when the moment comes, you'll say... I, I did it all. I owned every second that this world could give, I saw so many places, the things that I did. With every broken bone, I swear I lived.”
(luister hier: https://www.youtube.com/watch?v=KINfQbfZwik ik beloof dat je er vrolijk van wordt :) )

Ik heb al zó-veel geleerd. Ik weet meer dan ooit wat het betekend om lief te hebben en om alles te geven – en dat dit pijn kan doen; op een positieve manier. Afscheid nemen is niet makkelijk, dat zal het waarschijnlijk ook nooit worden – maar het is iets waar ik mee om heb leren gaan. Dat begon op 13 januari, op Schiphol. Toen papa en mama huilend tegen het lint van de douane aan stonden en mijn lieve vriendje 100 handkusjes blies en ik voel het elke keer als ik ophang na een skypedate. Het is de afgelopen 3 weken wel 6 keer voorgekomen omdat ik mijn beste vrienden heb ziek vertrekken op een vliegtuig naar huis en ik weet dat dit door zal gaan tot ik zelf ga 24 mei. En ‘missen’ is misschien wel het ergste soort pijn dat ik ooit heb gevoeld, maar how lucky am I to have something that makes saying goodbye so hard?

Ik heb geleerd om IJSkoud te douchen. Om van mijn minute-to-minute planning af te stappen. Om mijn agenda volledig los te laten. Ik heb geleerd over zelf discipline, verantwoordelijkheid nemen en ook weer weg te geven.

Als ik over 9 weken thuiskom heb ik een vol journal met avonturen, zelf reflecties en anekdotes van mijn 5 maanden hier. Als ik terugkom, kan ik Spaans toevoegen aan mijn talenlijstje. Als ik 25 mei land, heb ik mijn scriptie ingeleverd en is het tijd voor weer een nieuw avontuur. Dan kan ik terugkijken op mijn laatste 5 maanden als student, waar ik een verschil heb gemaakt. Als allereerste voor de stichting. Door het droppen van kleine interventies heeft de Girasol namelijk al een flinke make-over ondergaan en hebben de medewerkers iets bereikt waar ze meer dan trots op kunnen zijn. En als tweede voor mezelf. Ook al ben ik niet 5 maanden lang de stoere chick geweest wie ik dacht dat ik was, misschien is het wel stoer om niet altijd stoer te zijn..

Ik ben benieuwd met welk nummer ik 24 mei het land verlaat. 9 more weeks, let’s make more than the best of it! hey ho, let's go!