Poa days in Kenya

Ik heb al 6 woorden in het Swahili's geleerd en ik heb er eentje onthouden. Poa, wat goed betekend. Vandaar de titel.

Gister, maandag, zijn we begonnen met de workshops. 's ochtends was het de beurt van Karlijn en Juul om af te trappen met wat kennismakingsspelletjes. Een namenrondje is niet genoeg om 30 namen te onthouden, maar na een aantal ijsbrekende spelletjes zaten ze er aardig in. Ter introductie op het magazine dat we gezamenlijk gaat maken moesten wij als dutchies met twee Keniaanse meiden een drietal vormen. Vervolgens kregen we een thema. Samen met Hendrika en Zubeda had ik 'the future'. Waar veel andere meiden verlegen en terughoudend zouden zijn konden zij niet wachten met mij overladen met verhalen over wat zij na hun middelbare school wilden doen. Zo wilde Zubeda nieuwslezeres worden, om iedereen te vertellen wat er precies in Kibera gebeurt zodat ze dit kan verbeteren het bekender word. Als ze 's avonds thuis komt, wil ze het werk achter haar laten en haar vol focussen op haar gezin en een goede moeder zijn zodat haar kinderen naar school kunnen. Speechless, again. Ze zijn zo enthousiast over wat ze later willen doen zonder dat ze enige zekerheid hebben over het feit of het uberhaupt mogelijk is.. Het was een bijzondere ochtend. Waar ik in het weekend nog twijfelde over en hoopte op diepgang met de meiden hadden zij mij in 1 ochtend geschonken wat ik stiekem verwachtte, hun gedachten, hun hart en wat er in hen leeft.

Tussen de middag hebben we weer lokaal ergens gegeten, een soort spinazie achtige groente met rijst. De vorige keer heeft het goed gesmaakt, maar met mijn buikpijn en misselijkheid had ik vandaag niet helemaal mijn dag. Na de lunch was het dus ook meer Roos' turn in plaats van our turn. Het eerste deel van de workshop muziek heb ik vooral meegedaan met onderbrekingen in plaats van gegeven, maar dat nam niet weg dat het ontzettend aansloeg en dat het supergaaf was. Ze waren zo ritmisch dat ze de cupsong binnen no time onder de knie hadden en met de zangpartij er bij was het helemaal af!

Na nog enkele variaties te hebben bedacht en een poging tot dansjes aanleren en leren van hun was het tijd om moe maar voldaan naar huis te gaan. De volgende ochtend moesten we immers weer vroeg op om vol gas de volgende twee workshops te geven.

Vandaag stond 's ochtends Alex op het programma met haar workshop massage. Na onze handen gedesinfecteerd te hebben en er een enorme plas olie op mijn hand lag ging mijn partner, Gladys, volledig los op mijn handen. Met haar duimen draaide ze rondjes en ze wist precies hoe ze dat moest doen. Achter me hoorde ik al iets over koeien melken. Dus blijkbaar waren onze dunne witte slanke blanke vingers erg vergelijkbaar met de uiers van een koe. Het was heel bijzonder om elkaars handen te voelen en het gaf op een bepaalde manier ook iets van liefde.

Tijdens de pauze waren de meiden iets minder terughoudend dan de dag ervoor. Waar ze gisteren nog bang waren om ons iets van hun te leren konden ze vandaag niet ophouden met zingen, dansen en namenspelletjes. Daar haal je zoveel energie uit!

Na een uur dansen, zingen en klappen was het tijd om te eten. Vandaag mochten we mee eten met de meiden op school. We kregen een flink bord rijst met bruine bonen, iets wat we in Nederland niet gewend zijn. Niet qua eten maar ook niet qua hoeveelheid tussen de middag. Na dat ik eventjes had zitten miepen over dat ik het niet op zou krijgen, hadden we een oplossing gevonden. We hadden de spelende kinderen die op en rond het schoolplein speelde achter onze half volle bordjes gezet welke ze gulzig naar binnen werkten om daarna aan het volgende bordje te beginnen. Op eens voelde ik me schuldig dat ik liep te zeuren dat het te veel was, terwijl ik ergens ook gelukkig was dat ik het te veel vond en het af heb gestaan. Ik wist dat ik die avond weer een maaltijd zou krijgen, zij hebben misschien wel geen idee wanneer hun volgende maaltijd voor hun neus verschijnt.

Na dat al onze haren uitgebreid onder handen waren genomen door alle Keniaanse meisjes, hebben we 's middags meegedaan aan de workshop van Tessanne en Hilda, drama. We merkten dat onze Keniaanse vriendinnen het iets lastiger vonden om mee te doen aan dramalessen dan dat ze dansen en zingen maar misschien moest ook dat nog komen. Aan het eind van de middag heeft iedereen elkaar zijn toneelstukje over dromen laten zien en weer was het hartverwarmend hoe ieder het heeft geïnterpreteerd en wat zij later allemaal willen worden. Wij zijn hier met een reden, dat besef ik mij elke dag weer. Voor deze meiden, maar misschien nog wel het meest voor onszelf..