Milly

Vandaag de dag waar ik al vanaf donderdag naar uit keek. Na een kort bezoekje van de eerste vrijdag dat we hier waren, ruim anderhalve week geleden, gingen we vandaag sieraden maken met de vrouwen voor sieraden 4 life. Vrouwen die een eerlijk loon verdienen omdat de fairtrade armbanden worden verkocht bij onder andere de Bijenkorf.

Milli, met wie ik die vrijdag mijn eerste armband had gemaakt, kwam bij de kennismaking naast me staan en vroeg direct: 'do you have the bracelet we made together?' Maar natuurlijk, ik droeg die armband al de hele reis en menig klein kind had er al mee gespeeld om mijn polsen.

Na de kennismaking en de cupsong van onze kant, trok Milly vrij wel direct een stoel naast zich en klopte hierop. Ik moest gaan zitten, op dezelfde plek als die vrijdag, naast dezelfde bijzondere vrouw als vrijdag. 's Ochtends hebben we samen de zwarte-kralen-bestelling voor de Bijenkorf afgemaakt en heb ik leren knopen, rijgen en naalden vast leren maken op de manier waarop zij het deden. Elke keer wanneer ik weer een draad terugtrok of pijnlijk keek, boog ze zich als een zorgende moeder om me heen met alle geduld van de wereld om mijn draad te repareren of om te vragen of ik me pijn had gedaan. Aan de manier waarop iedereen informatie vroeg aan Milly en waarop zij mij van alles uitlegde viel op hoeveel ze er van wist. Daarom was ik best trots op mijn creativiteit en mijn armbandjes toen Milly na de lunch benoemde hoe mooi ze waren en dat ik een 'pretty' ontwerp had bedacht.

Ik keek tegen Milly op, had veel bewondering voor de moeder van vier kinderen die blij was dat ze de kans kreeg om hier geld te verdienen en voor ik het wist was ze weg, met een andere blanke vrouw. Snel, veel te snel. Want ik had nog graag een poloroidfoto willen maken, maak ik was te diep in gedachten bij onze armbanden.

Milly was weg, ik had enkel armbandjes voor het thuisfront en geen poloroidfoto. Maar haar tevreden glimlach was voldoende voor een printscreen op mijn hersenvlies.