Kibera is om te huilen, zo bijzonder.

Het loopt hier in het hostel tegen een uur of tien, dat betekend dat we alweer een uur of veertien wakker zijn. Veertien uur waarin je dingen meemaakt, die je in Nederland in je leven lang niet zult zien.

Na een heerlijke nacht in onze kamer en een fantastisch ontbijt zijn we om half 10 door Abdul opgehaald bij ons Guesthouse. Nadat we ons met zijn tienen opgevouwen hadden in de bus, werden we naar Kibera gebracht. Onze eerste stop was de werkplaats van Stichting4Life waar de vrouwen de sieraden voor Return to Sender maken. We werden direct in het diepe gegooid met naald, draad, elastiek en wat kralen. Een half uurtje later liepen we trots het gebouw uit met ons eigen nieuwe armbandje om verder Kibera te verkennen.

Kibera is enorm, in alles. Ik heb vandaag enorme armoede gezien, maar ook veel blije gezichten, lieve kinderen, enorme dromen waarvan ik hoop dat ze waarheid worden, enorm veel energie gevoeld en enorm veel golfplaten gezien. Toen we wat hoger stonden, over de sloppen heen konden kijken en onder ons kinderen maar 'how are you how are you' bleven roepen, kwam het binnen. Kibera is een zelfredzame stad, die overloopt van vriendelijke mensen en afval die voor de autoriteiten niet bestaat. Een stuk indrukwekkender dan het gebouw in Dubai dat twee keer het Empire State Building is maar tegelijkertijd niet te bevatten.

Terwijl alle indrukken zich bleven opstapelen, we high fives bleven geven en we alle kinderen die we zagen de hand hebben geschud kwamen we aan op het plein bij de soccer school waarvandaan we eerst naar een andere middelbare school zouden vertrekken. Vrijwel direct pakte een verlegen meisje mijn hand vast, terwijl ze geen woord durfde te zeggen liet ze me niet meer los. Na wat vrolijke glimlachjes en een aantal vragen van mijn kant kwam ze los. Sharon was haar naam en ze wilde later heel graag Engels docente worden, daarom ging ze naar school en was ze blij dat ze die kans kreeg. Au, voor hun is dit normaal, voor ons is het normaal dat we überhaupt naar school gingen. Eenmaal op de middelbare school aangekomen, een rondleiding gehad en een rapport ceremonie bijgewoond. Ze waren zo trots dat wij in hun lokaal meeklapten wanneer er iemand naar voren liep.

Toen we op handen gedragen werden naar de soccer school door alle kleinere kinderen van die school gaf dit een heel dubbel gevoel. Je wordt bijzonder gevonden, maar zo voel je je niet. Zij, de kinderen die bijna vechten om je hand vast te houden. Zij zijn bijzonder.

Terug bij het hostel werden de indrukken uitvoerig besproken. We hebben het nog over andere dingen gehad, maar in ieders hoofd spookt het rond.

De juiste woorden voor Kibera en haar inwoners zijn nog niet helemaal gevonden, maar bijzonder is ze zeker.